Η ΠΡΟΣΦΥΓΙΑ / Δημήτριος Γκόγκας

Α΄βραβείο στην κατηγορία Μουσικού στίχου 

στον 7ου Παγκόσμιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό 

του ΕΠΟΚ (Ελληνικός Πολιτιστικός Όμιλος Κυπρίων) 

Η Προσφυγιά δεν έχει γκρίζο χρώμα.
 Έχει το χρώμα των λαών όλης της γης.
Πίνακας γίνεται σ΄ αναστημένο σώμα.
Λιβανιστήρι σε ανάταση ψυχής.

Αγνάντια κάθεται στης Κύπρου τα πελάγη.
Στης Αφροδίτης δίνει φόρο, υποτελώς.
Μες στη καρδούλα της φωλιάζουνε τρεις μάγοι.
Και η φωνή της, η φωνή του καθενός.

Σε χρυσοπράσινη γραμμή τα σύνορα φυλάει.
 Κουράγιο μάνα, κάμε το νόστο προσμονή.
Περνούν τα χρόνια. Μα νια και δεν γερνάει.
Κάθε που άγγελος της δίνει ένα φιλί.

Απλώνει τα φτερά της μαδημένα.
Κι ο αγνοούμενος δεμένος καταγής.
Ρόγχος θανάτου. Τα παιδιά σημαδεμένα.
Αλφαβητάρια μιας παγκόσμιας σιωπής.

[ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΣ] /Μαρία Κωνσταντινίδου – Δημητρίου

Κι όταν την προσπεράσαμε τη θάλασσα
σ’ ένιωσα να στερεύεις
Μέρευε το κορμί
μα η ψυχή ξεχύνονταν φωτιά
Ανήμερη κραυγή
της Έγκωμης,
κροτάλισμα της Σαλαμίνας
Αρσινόη
Αμμόχωστος
Δεν αντέχεται η φωνή της Ιστορίας
Ανήμερο θαλασσινό κοχύλι
Αλλού σκιρτά η ζωή κι αλλού διψάει το αίμα
Ψυχές που πολεμάνε στ' όνομά σου
ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΣ
ΝΥΝ ΚΑΙ ΑΕΙ...

Μνήμη Αυγούστου / Τιμοθέου Ανδρέας

Μνήμη Αυγούστου 
Στη χώρα των συμβόλων Σου
τώρα πορεύομαι Κύριε
εσαεί αρυτίδωτος
θα ’θελα να πιστεύω.
Βλέπεις είναι η ψευδαίσθηση
τόσο κοντινή της προσδοκίας…
Κι όμως υπήρξες παιδί
μεγαλωμένο στην αυλή Της
που φρόντισε, αγάπησε, έθρεψε
και τελικά μεγάλωσε
μόλις το πρόδωσε ο χρόνος.
Ήτανε φαίνεται η στιγμή
να μάθεις
πώς είναι να ξεθάβεις τους νεκρούς
για παρηγοριά,
πώς είναι να τελείς μνημόσυνα
στη μέση τ’ Αυγούστου
για να λυτρώσεις το κενό
αυτών που έμειναν
και να καταλαβαίνεις τελικά
όσα απ’ αφέλεια σιωπούσες.
Μεγάλωσες και έμαθες
πως πιο κοντά στην προσδοκία
στέκει ακέραιη η προδοσία.

ΠΡΟΣΑΥΚΟΝ / Κυριάκου Νεοκλής

Στο χωριό για να γεννήσει η κότα
Η όρνιθα όπως τη λέγαμε αρχαία
Ελληνικά, της βάζαμε ένα πρόσαυκο
Πρόσαυγο κατά το ελληνικότερο, διότι
Το γάμμα εμείς εδώ το κάνουμε κάππα
Ή το απαλείφουμε τελείως όπως αντί
Τηγάνι λέμε τηάνι...
Την αυγή λόγου χάρη τη λέμε αυκήν
Ή το χάραμαν του φου, όχι του φωτός
Έτσι είναι η γλώσσα, κι άστους να λένε
Για διαλέκτους και τοπικές λαλιές
Που λέτε, οι ποιητές όπως εμείς βάζαμε το
Πρόσαυκο, ομοίωμα δηλαδή αυγού
Για να κάτσει η κότα να γεννήσει το δικό
Της, βάζουν ένα άλλο ποίημα, έναν άλλο
Ποιητή κι ας το καταλαβαίνουν μερικές
Φορές κι ας μην το καταλαβαίνουν άλλες
Πάντως χωρίς πρόσαυγο αυγό δεν γενιέται
Είν΄αυτό που συνηθίσαμε να λέμε, «στην
Τέχνη δεν υπάρχει παρθενογένεση».
Βέβαια τώρα που το γράφω θυμήθηκα
Την παρθενοραφή, συνήθη τακτική των
Παλαιών καιρών όπως διορθώσουν τη
ζημιά αφού ο μέλλων γαμπρός ήθελε
Πέϊ χαλί, παρθένα, ήθελε αυτός νάναι
Ο πρώτος που θα διεκόρευε την μέλλουσα
Σύζυγο κι ας είχε αυτή προηγουμένως
Δωρίσει το πρωτείο σε άλλον αγαπητικό.
Έτσι είναι τα ήθη και τα έθιμα κι ούτε οι
Ποιητές δύνανται να ξεφύγουν ούτε κανένας
Εκτός οπως λέει κι ο αρχαίος φιλοσοφος
Κι αν είναι κάποιος είτε θηρίο είτε θεός...

Πέϊ χαλί:τούρκικης προέλευσης, με το ζόρι
Υποχρεωτικά.

ΜΕΡΕΣ ΜΝΗΜΗΣ... της Κωνσταντίνου Δέσποινας

ΔΑΣΟΣ ΤΗΣ ΑΧΝΑΣ

Κάθε του δέντρο
κι ένα αντίσκηνο.

ΝΕΚΡΗ ΖΩΝΗ

Μα πώς και λεν ακόμα ''νεκρή ζώνη''

εσένα που ολοζώντανο φοράς

το πανωφόρι με το κοκκινόχωμα της μάνας γης

που γεννά

κι όλο γεννά?

ΥΔΑΤΟΦΡΑΚΤΗΣ ΤΗΣ ΑΧΝΑΣ

Μα πώς θέλατε να στερέψει

ο υδατοφράκτης της Άχνας?

Σαράντα τόσα χρόνια ποτίζεται με τα δάκρυα

που αναβλύζει το χωριό από απέναντι....

[Παναγία μου ] / Κυπριανού Ντίνος

Παναγία μου
Εσύ τον Υιό σου έχασες
και Εκείνος αναστήθει

μα για την Κύπρο 
που
πονεί ο Χριστός δέν έκλαψε , ούτε ανταποκρίθει ..

πού να σε τάξω Κύπρος μου
στην ελεούσα
στην Παναγιά που δέν μιλά
ή
στην γλυκοφιλούσα 

ΖΗΤΩ ΘΑ ΦΩΝΑΞΩ / Χριστοδούλου Θάλεια

Και με σπασμένα τα φτερά θα μάθω να πετάω
ψηλά θα βλέπω ουρανό τ' αστέρια θα κοιτάω!

Θα κρατηθώ με σιγουριά και δεν θα με κερδίσουν
οι καταστάσεις τις ζωής δεν θα με αφοπλίσουν!

Και με σπασμένα τα φτερά και πάλι θα πετάξω
με σιγουριά θα κρατηθώ και ΖΗΤΩ θα φωνάξω!

Ενδόμυχος φόβος… / .Λευτέρης Ελευθερίου

Όλη τη νύχτα όνειρα έφτιαχνα
με λέξεις κεντημένες χρυσοβελονιά.
Στα χρώματα της ίριδας κανίστρια έπλεξα
απ’ της βροχής τους ήχους,
κι επάνω τους ευλαβικά να τ’ αποθέσω
Αντίδωρα να μοιραστούν σε κάθε ταπεινό
Μα υπάρχει πάντα ο φόβος ο ενδόμυχος
μη πουληθούν σε κάποιους γυρολόγους…

ΔΥΝΑΜΗ / Μαρούλλα Πανάγου

Μαραζωμενη η μμαδκιά το γέλιον εν της ντζηίζει
σαν εν ο πόνος σου κρυφός τζι άλλος εν τ'αγρωνίζει

Σαν το σαράτζιην στην καρκιά όμως γελάς ακόμα 
τζιαι δεν εβκαίνει στεναμός που το δικό σσου στόμα

πάντα νικάς τον πόνο σου εσέναν εν τσακκίζει ι
τζι απού τον πόνο δύναμην παιρνεις τζι εν σε λυγίζει .

[Σε νοιώθω]΄/ Λαμπής Γιάννος

Σε νοιώθω τόσο κοντά μου σαν να ’σαι η σκιά μου,
ανοίγω το βήμα μου να σε προφτάσω
κι απλώνω τα χέρια για να σ’ αγκαλιάσω,
μετά τα κλείνω στο στήθος μου
αλλά είν’ άδεια από σένα, τα σφίγγω όμως δυνατά
σαν να μην θέλω να σ΄ αποχωριστώ

Νοιώθω το σώμα σου να ριγεί
σαν κλείνω τα μάτια και σου φιλώ τα χείλη,
όνειρο είναι, το ξέρω, άλλα δεν θέλω άλλα,
παρά μόνο τα δικά σου κι ας είναι μακριά

Σε νοιώθω σαν αέρα στα στήθη μου βαθιά
και φοβάμαι να εκπνεύσω
μήπως γλιστρήσεις από μέσα μου κι εσύ
κι έτσι για πάντα μείνει όνειρο στο κορμί μου
η δικιά σου η ανάσα.

[Έμαθα να χαμογελώ]/ Ειρήνη Ανδρέου

Έμαθα να χαμογελώ
ακόμα και στον πόνο
πετροβολώ σαν τον τρελό
τον άτιμο τον χρόνο.

Κι ας με σημάδεψε κι αυτός
και φίλοι και δικοί μου
είν' το χαμόγελο γιατρός..
βάλσαμο στην ψυχή μου

Μην πάψεις να χαμογελάς και
και ας σε φαρμακώνουν...
και τα " ΓΙΑΤΙ" σου να ξεχνάς..
σαράκια που σκοτώνουν..

Η ΕΥΤΥΧΙΑ / ΑΝΘΙΜΟΣ ΙΩΑΝΝΟΥ

Μια νύχτα φεγγαρόλουστη,
και αστροφωτισμένη,
νύχτα με χίλια αρώματα,
των λουλουδιών λουσμένη,

σε γνώρισα, και έζησα,
όλα τα όνειρα μου,
είδα στα μάτια σου τα δυο,
βαθειά μες στην καρδιά μου,

κι ένοιωσα πως μου δόθηκε,
αυτό που ονειρευομουν,
ότι ποθούσα στη ζωή,
με σένα το γευόμουν,

αγάπη κι έρωτας μαζί,
χαρά και ευτυχία,
ήρθαν μαζί σου αγάπη μου,
και δόσανε αξία,

σε μια ζωή, δίχως σκοπό,
χωρίς καμιά ουσία,
φέραν αλήθεια, μα και φως,
φέραν την ευτυχία.

Στιγμές / Αθως Χατζηματθαίου

Διάβασα
Στην σιωπή των χειλιών
Σου
Μέσα στα μάτια σου
Καθώς οι γαλάζιες
Ανταύγειες τους
Χαμογελούσαν γλύκα
Ανιχνεύοντας
Στον πυθμένα της ψυχής μου
Γλυκό
Το Σαγαπω.

Ανδρέας Μιχαηλίδης (μικρή αναφορά)

Ο Ανδρέας Μιχαηλίδης γεννήθηκε το 1963 στη Λεμεσό. 
 Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή, στο τμήμα Βυζαντινών και Νεοελληνικών σπουδών. 


Ποιητικές Συλλογές: 

• Αυτό βέβαια δεν συμβαίνει κάθε φορά (1986), 
• Περιπέτεια κλειστού χώρου (2000) και 
• Το εργοτάξιο (2016).

Χατζηϊωάννου Παναγιώτης (αναφορά)

Χατζηϊωάννου Παναγιώτης: Ποιητάρης της Κύπρου από την  Αγία Μαρίνα Ξυλιάτου