Τετάρτη 2 Αυγούστου 2017

Το χάδι σου / Άθως Χατζηματθαίου


Το χάδι σου

Σαν δροσιά της βροχής
Στο στεγνό χώμα
Που βουλιάζει στο λήθαργο
Το χάδι σου
Και γαληνεύει
Και ηρεμεί.

Σαν γλυκιά μελωδία
Που εισχωρεί σαν αίμα στις φλέβες
Που καίγονται
Και παραληρούν
Απ' το πόθο
Απ΄ το πάθος.

Σαν λάγνα μουσική
Που προκαλεί
Σ' ερωτικό χoρό
Τα δυο κορμιά
Που αδημονούν απροκάλυπτα
Να σμίξουν
Ανοίγοντας φτερά
Για ταξίδια ηδονικά.

Σαν ανάλαφρο αγέρι
Καταλαγιάζει την τρικυμία
Των αισθήσεων που παλεύουν
Καθώς το άγριο κύμα του πάθους
Κτυπιέται
Στη σάρκα που καίγεται.

[Έλα και δώσε μου ζωή..] / Άθως Χατζηματθαίου

Έλα και δώσε μου ζωή
Με να φιλί σου
Μίλησε στο σώμα μου που
Μαραμένο προσμένει
Να ζωντανέψει στην αγκαλιά σου
Όχι με λόγια
Με την αφή των ακροδαχτύλων
Η ψυχή αφουγκράζεται τα λόγια που τα χάδια ψιθυρίζουν
Κι ανθίζει στων χειλιών το ηδονικό άγγιγμα..,

Το χάδι σου / Άθως Χατζηματθαίου





Σαν δροσιά της βροχής

Στο στεγνό χώμα

Που βουλιάζει στο λήθαργο

Το χάδι σου

Και γαληνεύει

Και ηρεμεί.



Σαν  γλυκιά μελωδία

Που εισχωρεί σαν αίμα στις φλέβες

Που καίγονται

Και παραληρούν

Απ' το πόθο

Απ΄ το πάθος. 



Σαν λάγνα μουσική

Που προκαλεί

Σ' ερωτικό χoρό

Τα δυο κορμιά

Που αδημονούν απροκάλυπτα

Να σμίξουν

Ανοίγοντας φτερά

Για  ταξίδια ηδονικά.

Σαν ανάλαφρο αγέρι

Καταλαγιάζει  την τρικυμία  

Των  αισθήσεων που παλεύουν

Καθώς το  άγριο κύμα του πάθους

Κτυπιέται

Στη σάρκα που καίγεται.

Τώρα / Άθως Χατζηματθαίου



Τώρα που οι αλυσίδες
σφίγγουν τα δικά σου χέρια
μιλάς συνέχεια
για αξιοπρέπεια.

΄Οταν όμως
εσύ κρατούσες
το μαστίγιο στο χέρι.

Η λέξη αυτή
σου ήταν εντελώς άγνωστη.

Στου πόθου την ακρογιάλια / Άθως Χατζηματθαίου



Μια βραδιά θα ταξιδέψω
σε μι΄ ανάσα του φιλιού σου
τα όνειρα μου να γυρέψω
στα σοκάκια του κορμιού σου. 


Με το φεγγάρι αγκαλιά
θα σιγοτραγουδήσω
Στου πόθου την ακρογιαλιά
και θα γλυκομεθύσω .


Στον Όλυμπο με τους θεούς
με μαγεμένες λύρες
Να ανταμώσω τη ζωή
που μια βραδιά μου πήρες. 


Στ΄ ανθισμένα σου τα στήθια
στην τρικυμισμένη σάρκα
την χαμένη ψάχνω αλήθεια
ναυαγός σε τρύπια βάρκα .

Φυλλίδα / Άθως Χατζηματθαίου


1.

Φυλλίδα,
πανέμορφη πριγκίπισσα.
Στου Δημοφώντα τη φυγή μαράζωσες
και σαν ένα άνυδρο λουλούδι
το γκριζωπό της θλίψης πέπλο φόρεσες.

Δεν άντεξε η αδύναμη καρδιά σου τόσο πόνο!
Ο έρωτάς σου για τον όμορφο νιο
μαχαίρι στα σωθικά σου καρφωμένο
κι εσύ φεγγάρι σε ματωμένο ουρανό
άψυχο σώμα που κείτεται νεκρό
στην παγερή του Άδη αγκαλιά.

Κι ίδιοι οι θεοί έκλαψαν
για τον άδικο χαμό σου.
Κι η περισσή αγάπη τους
σ’ άρπαξε απ’ του Άδη
τα κατασκότεινα μπουντρούμια
και σ’ έφερε ξανά στο φως.



Δεν σου ταίριαζε, αλήθεια, τέτοιο τέλος
το χώμα το κορμί σου να σκεπάσει.
Γι’ αυτό και σ’ έκαναν αμυγδαλιά,
το δέντρο της ελπίδας.

Κι όταν ο Δημοφώντας μετανιωμένος
γύρισε στη θράκη γεμάτος τύψεις,
σε βρήκε δέντρο πια εκεί, με τα κλαδιά γυμνά
απ’ των ανέμων την οργή.
Αποζητώντας τη συγχώρεση,
σ’ αγκάλιασε με μάτια δακρυσμένα
κι η αγάπη του σου έδωσε ζωή
και τα γυμνά κλαδιά σου γιόμισαν μπουμπούκια
που άνθισαν στο γλυκό της το χαμόγελο.
Λευκά και ροζ πανέμορφα λουλούδια ξεπήδησαν ευθύς,
δίνοντας χρώμα και ζωή στην ύπαρξή σου.

Μήνυμα ότι κι ο ίδιος ακόμη ο θάνατος
που όλοι υποτάσσονται στις προσταγές του
δεν έχει τέτοια δύναμη,
για να μπορέσει να νικήσει την αγάπη.

Από την ποιητική συλλογή «Μύθοι και ήθη».

Ά βραβείο στον πανελλήνιο λογοτεχνικό διαγωνισμό της Σαλαμίνας.


Για την Πανσέληνο / Άθως Χατζηματθαίου


 
 

1.

Αγκάλιασε με

Πανσέληνος απόψε

Νύκτα ονείρων

 

2.

Μ' ένα σου φιλί

Σε φωτεινούς δρόμους

Ταξίδεψε με

 

3.

Μ' ένα σου χάδι

Κάνε το σώμα μου

Να τραγουδήσει

[Σγοιαν του φεγγαρκού] / Αθως Χατζηματθαίου

Σγοιαν του φεγγαρκού
την λάμψην εν το δειν σου μαυρομάτα
εν το φως που γλυκοφέγγει
μέσα στης καρκιάς την στράτα.

XAMENEΣ ΑΓΑΠΕΣ / ΑΘΩΣ ΧΑΤΖΗΜΑΤΘΑΙΟΥ




Η αμυγδαλιά άνθισε στο μικρό κήπο
Κι όλα άλλαξαν
Όλα πήραν ένα χρώμα γιορτινό 
Δυο σπουργίτια παιχνιδίζουν στα κλαδιά της
Μια μέλισσα χοροπηδά γύρω απ’ τα μπουμπούκια της
Μια πεταλούδα φτερουγίζει στα άσπρα και ροζ της χαμόγελα
Οι χαμένες αγάπες
Ξαναζούν στα βελούδινα άνθη
Φέρνοντας στη μνήμη
Χαμόγελα και πίκρες
Τραγούδια και θρήνους
Κι μαργαρίτα όπου να’ ναι θα ξεμυτίσει
Φορώντας το χρυσάφι της χαμόγελο
Κι η μικρή καρδιά που ξαγρυπνά στο σεντόνι του έρωτα
Θα τρέξει στον κήπο
Το γυμνό της στήθος θα πάλλεται περίεργα
Καθώς μαδάει ένα- ένα τα πέταλα της
Για να μάθει το μυστικό που κρύβει στο χαμόγελο τους
Πόσα όνειρα ζουν στη σιωπή του χειμώνα
Ποσά όνειρα ξεψυχούν στη παγερή του ανάσα
Οι χαμένες αγάπες
Μετρούν το χρόνο μας με χαμόγελο
Πικρό θλιμμένο χαμόγελο
Μιας επαναστατημένης νιότης.

Όνειρο / Αθως Χατζηματθαίου


Πάνω στην πέτρα
πήρε ανάσα ο σπόρος
που γλίστρησε απ 'τη χούφτα του γεωργού
τρύπωσε σε μια μικρή σχισμάδα
και γλύτωσε έτσι απ' το ράμφος
του μικρού σπουργίτι
κι απ 'τη δαγκάνα του μύρμηγκα
Κι η βραδινή βροχή που έπεσε άφθονη
ζωντάνεψε το όνειρο του
που φάνταζε για μια στιγμή νεκρό
κι έτσι η ψυχρή άγονη σχισμάδα
έγινε κήπος και εκεί ρίζωσε και πέταξε βλαστάρι
κι έγινε λουλουδάκι κι άνθισε
στου ήλιου το χαμόγελο.

[Τα δύο σου χείλη] / Αθως Χατζηματθαίου

Τα δύο σου χείλη

ηλιαχτίδες χρυσές 
τις κρύες νύχτες


Τρίτη 1 Αυγούστου 2017

Χρίστος Ρ. Τσιαήλης (βιογραφικό σημείωμα)

Ο συγγραφέας Χρίστος Ρ. Τσιαήλης γεννήθηκε στη Λευκωσία το 1974. Καθηγητής Αγγλικών, ανάμεσα σε άλλες δραστηριότητες είναι ενεργός αθλητής τριάθλου.
Ποιήματα και πεζογραφήματά του στην ελληνική και την αγγλική γλώσσα έχουν εμφανιστεί σε συλλογές, λογοτεχνικά περιοδικά, και σε ανθολογίες μετά από διακρίσεις σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς. ‘Το Φρούτο’ είναι το πιο πρόσφατό του διήγημα και διακρίθηκε στον διαγωνισμό ‘Φαντασμαγορία 2017’ και εμφανίζεται στην ανθολογία ‘Το Έπος Του Φανταστικού’ από το I-Write.
Έχει εκδώσει μία συλλογή με πεζογραφήματα (Throwing Dice on a Chessboard, 2010) και μια ποιητική συλλογή (The Green Divorce, 2012), και τα δύο με τον εκδοτικό οίκο Authorhouse. Τον Απρίλιο του 2016 με τις εκδόσεις Αρμίδα έχει εκδόσει το Klotho Surfaces, το πρώτο μυθιστόρημα από την Τριλογία Επιστημονικής Φαντασίας – The Omniconstants Trilogy. Το τελευταίο του βιβλίο, ‘Το Ψωμί’, 2017 με τον εκδοτικό οίκο Γκοβόστης αποτελεί μια σπονδυλωτή συλλογή διηγημάτων.

Δευτέρα 31 Ιουλίου 2017

Τα Νέου Τύπου Εκμαγεία / Τσιαήλης Ρ. Χρίστος


Έπειτα έφτιαξαν οι άνθρωποι τα νέου τύπου εκμαγεία.
Άφησαν πίσω τα αγάλματα, ξέχασαν τα αγγεία.
Μα αυτό το ‘έπειτα’
-μου λες- δεν το κατανοείς,
γιατί έπεται της συγκατάβασης τεράστια εποχή,
κι είναι επαίτειο μίας αρχαίας Χιλιετηρίας
που τέλειωσε άδοξα, ασκαρδαμυχτί,
την ψάχνουμε στους βυθούς μες τα αρχαία εκμαγεία
και πίσω από τους τοίχους των σπηλαίων,
ακόμη και στη φρασεολαγνεία των φιλοσόφων της δυστοπίας
-για να προσέξουμε μην ξανακάνουμε το λάθος-

Έπειτα έφτιαξαν οι άνθρωποι τα νέου τύπου εκμαγεία
[ναι, σε αγνοώ,
και δεν με νοιάζει αν το ‘έπειτα’ δεν το αποδεχτείς
κι αν τη Χιλιετία εκείνη ξεχάσεις]
κι έχυσαν μέσα τα μίγματα.
Κι έχυσαν μέσα το αίμα και τα βλαστοκύτταρα
και διόρθωσαν τον άνθρωπο που έμοιαζε ατελής
-κατά τη νέα προσέγγιση-
και έφτιαξαν άκρα δυνατά
και έφτιαξαν καρδιές και συκώτια γερά
για τους νέους αθλητές και τα επίμονα ρεκόρ
των προγόνων που πια δεν άξιζαν
και έφτιαξαν ξανθά μαλλιά και γαλάζια μάτια.

Κι έχυσαν μέσα τα μπάζα και τα σπασμένα πεζοδρόμια
και μισοχαλασμένα μνημεία και ναούς
και άστεγους, επαίτες και αλλοδαπούς
κι έφτιαξαν τις νέες πόλεις για τις καινούριες κοινωνίες
με ραφιναρισμένα τετράγωνα κτίρια
και τετράγωνους δρόμους
και ομοιοτέλευτα πάρκα
για να’ναι  σίγουρα λυσιτελές στο νέο χάρτη το κάθε σημείο.

Έξω απ’ το εργαστήρι δεν στεκόντουσαν οι επιστήμονες,
δεν συζητούσαν οι γιατροί κι οι πολεοδόμοι,
μον’ ήτανε ο Διαφορικός Ζογκλέρ
και έκλαιγε καθήμενος σταυροπόδι,
κι ο Μέλανας Φιλόσοφος έξυζε το κεφάλι.

Κι έπειτα έριξαν μέσα στα εκμαγεία τα καμένα δάση κι άπλετο άνθρακα
κι έφτιαξαν διαμάντια τεράστια για να στολίζονται
και να διαπραγματεύονται το ακριβό μίγμα.

Κι αφού τέλος έφτιαξαν το ένα, τεράστιο εκμαγείο
έλειωσαν μέσα τον ήλιο που έσβηνε
και φτιάξανε ένα αστέρι που έλαμψε επαρκώς,
μα δεν υπολογίσανε
του νέου πλανήτη το εκμαγείο πώς θα το φτιάξουνε,
με το καλούπι της Γης που πεθαίνει
και με ποιο πολύτιμο μίγμα να το γεμίσουνε
για να γυρνάνε τα γρανάζια αιώνια
ακόμα και προσωρινά πού θα σταθούνε να το χύσουνε
δεν σκεφτήκανε
κι ούτε σε ποια εποχή το καλούπι να σπάσουν
για να αρχίσει ο Χρόνος να τρέχει ξανά,
κι ο Μέλανας Φιλόσοφος έξυνε το κεφάλι,
-ίσως για τελευταία φορά-


© Χρίστος Ρ. Τσιαήλης

Το Χρώμα που Έγλειψα απ’ το Χνούδι της Γιαγιάς / Τσιαήλης Ρ. Χρίστος


«να τις ακούς τις ιστορίες της γιαγιάς, μόνο έτσι η γλώσσα σου μια μέρα θα ευπρεπίσει»
έλεγε η μάνα μου και μ’ άφηνε εκεί,
εις τη δουλειά να πάει.

Στα τρία μου για πρώτη φορά
τις ζαβολιές παράτησα
και χαμηλά εκάθισα
δίπλα απ’ τη γιαγιά μου,
κι ακούμπησα στο γόνα της
του κεφαλιού το πλάι.
Χορταρικά καθάριζε
εκείνο το πρωί
και μου χαμογελούσε
μα αηδία ένοιωθα
όπως τα φλούδια πέφτανε
και με άγγιζαν,
και οι σπόροι και η γλίνα,
και κάτω μου και γύρω μου
ένα χαλί απλώναν.
Μα αφέθηκα και ξέχασα
κι ανάποδα εξάπλωσα
επάνω να κοιτάω
ένα γαλάζιο ουρανό
και δυο τεράστια πόδια
σαν βάλθηκε πρώτη φορά
αρχαίες ιστορίες άγνωστες
να μου αφηγηθεί.

«Άκουσε γιε μου να σου ειπώ, μιαν ιστορία σαν παραμύθι».
Κι έκτοτε για χρόνια άκουγα
δικές της αφηγήσεις
προτού μας μαγειρέψει.

Ιστορίες σαν παραμύθια, όντως,
μα εγώ στα τέσσερα μόλις
το «σαν» εξήγησα ωσάν «από»
με ένα μικρό μυαλό
και φαντασία περίσσια.

Μπάμιες πάλι καθάριζε την πέμπτη ημέρα εκείνη
που παρακινημένος απ’ της αφέλειας την ορμή,
πιο χαμηλά έσκυψα
και άρχισα –πρώτη φορά - να γλύφω.
Μα ήταν ανέτοιμη η γλώσσα μου
για το χοντρό της χνούδι,
πυκνό, πρασινωπό  όπως ‘κει κάτω το μεγάλωνε
στων πατουσών το αντίστροφο,
που χρόνια η γης θα το έθρεφε
με των επισκεπτών της νύχτας τις πατημασιές
και με του χώματος την πανάρχαια ιστορία.

Και όπως το ακουμπούσα με τη γλώσσα μου δειλή
ένοιωθα πως τα απαίσια ζαρζαβατικά έγλυφα
κι ερχόμουνα πίσω στα σύγκαλά μου,
να την ακούσω να φωνάζει «τι κάνεις αυτού;»
κι απ’ το γαργαλητό ανεξέλεγκτο
σε ακράτητα γέλια κάθε μεσημέρι να ξεσπάει.               
Μα εγώ για λίγο τη γιαγιά δεν άκουγα
μόνο τη γλώσσα μου ένοιωθα,
εκατοστό-εκατοστό να προχωρά,
ήτανε τόσο παιδική,
απαλή ήταν ασφαλώς,
έτσι όπως τη θυμάμαι.

Γέλαγε, γέλαγε η γιαγιά,
και την ιστορία σταματούσε,
κι εγώ ενόμιζα το γέλιο αυτό
πως του παραμυθιού ήτανε μέρος.
Γιατί εγώ λίγα καταλάβαινα
από όσα μου αφηγόταν
κι άλλο τόσο λιγότερα έλεγα,
καθότι δεν εγνώριζα τότε ποσώς
πώς να αρθρώσω τι ένοιωθα και τι επιθυμούσα,
κι έτρωγα μπάμιες βραστές συχνά
κι έφτυνα άμα αλλοκοιτούσε.

Κι ολοένα απ’ τη γιαγιά άκουγα
αληθινές απ’ τη ζωή ιστορίες
και νόμιζα πως ήτανε
ψεύτικα παραμύθια.
Μου μίλαγε για τον Ιησού, για τους Ρωμαίους και τους Βυζαντινούς
κι ήταν για μένα κούκλες ξύλινες,
 κινούμενες κούκλες
φοβερές
ανήλεες
στην ύπαρξή μου απειλές.
Κουβούκλιζαν αλύπητα
μες το μυαλό
και στα βουνά μακριά,
σκιές της Αθηένου.

Και ορκίζομαι
το έβλεπα
το χνούδι
που χρώματα άλλαζε με κάθε νέο μύθο.
Την κοίταζα χαζά,
με στόμα ορθάνοικτο,
κι ας μου το έκλεινε η ίδια τρυφερά
από καιρού εις καιρόν
αφήνοντας για λίγο το καθάρισμα
μα εγώ διόλου δεν ήμουνα λειψός
-κι ας έδειχνα τότε άθελά μου έτσι-

Σφιχτός κι απόμακρος εσηκωνόμουνα
κάθε φορά που τέλειωνε την κάθε ιστορία,
με χείλια κλειστά έφευγα,
μην καταλάβει,
και στον καθρέφτη πήγαινα
τη γλώσσα μου να κοιτάξω,
πώς κάθε φορά μεγάλωνε κι άλλαζε,
ήτανε πια κοντά ένα πόδι.
Κι εκεί που έφτυνα
το χνούδι με μανία
και με βήχα επίμονο
έτεινε η γλώσσα μου σιγά-σιγά
μύες να βγάζει,
μπροστά στα τρομαγμένα μάτια μου
αλήθεια να θεριεύει
και χρώμα να αλλάζει.
Κι ήμουν ο διάβολος
κι ήμουνα γίγας χαμαιλέων, θαρρείς,
με γλώσσα πράσινη και ροζ.

Μα εκεί πίσω στην αυλή που τη γιαγιά άφησα,
λουβιά να καθαρίζει,
τα πόδια χαμηλά απ’ το γλείψιμο
χλωμά έμειναν, άχρωμα,
στην μνήμη τα αποτύπωσα λευκά,
σα μάρμαρο γινωμένο.

Θυμάμαι άλλη φορά στα πέντε μου
που η γιαγιά καθάριζε ντομάτες ζουμερές
να φτιάξει κριθαράκι.
Άρχισε μια ιστορία οικτρή
για κάποια σκουφωμένη υστερική, 
και νόμιζα τότε πως θα ήτανε η Κοκκινοσκουφίτσα και αλαφιάστηκα,
μα πώς να το φανταζόμουνα
για κάποια Μπουμπουλίνα πως θρηνούσε,
αφού χαμογελαστή τα επερίγραφε όλα.
Στο μέσο της διήγησης
ακόμη λιγάκι το λαιμό μου μάκρυνα
πάνω στην αποχαύνωσή της
κι έφτασα πίσω απ’ των ποδιών της τα κανιά,
τους κόκκινους στρογγυλεμένους μύες να γλύψω.
Το χνούδι ήταν κοκκινωπό, αραιό και σγουρωμένο,
πάνω στο δέρμα το θαμπό και σουρεμένο,
πρησμένες φλέβες ένοιωθα να με απωθούν
το χνούδι να παλεύουν να κρατήσουν,
μα θαρρετά συνέχισα το γλύψιμο,
αφού την αηδία μου εύκολα ξέχναγα
γιατί ήξερα πόσο απ’ τον ήλιο κάηκε
στον κήπο που έσκυβε συχνά
και παρακολουθούσα.
Μα ούτε την πικράδα του χνουδιού αυτού δεν άντεχα,
του σποροβλαστημένου,
μα ήθελα να μάθει η γλώσσα μου
να λέει τις νέες λέξεις,
με χρώματα από άλλους τόπους,
μακρυνούς, βασανισμένους.

Τη γαργαλούσε τη γιαγιά το γλύψιμο κι εκεί,
ολόκληρη την τάραζε σαν την κλιματαριά του Οκτώβρη.
Κι έτσι κάποτε έσκιζε με το μαχαίρι κάνα δάκτυλο
και έσταζε άπλετο
το αίμα στα μαλλιά μου.
Το έγλυφα κι αυτό,
με την τεράστια γλώσσα,
ήταν ζουμί με χρώμα άψογο, γιομάτο.

Για τον καθρέφτη τρέχοντας ξανά,
να δω επάνω μου από τις ιστορίες τι είχ’ αλλάξει,
κοίταξα πίσω όπως σηκώθηκε και γύρισε να φύγει
κι ήταν τώρα τα πόδια της ως πάνω λευκωμένα,
η γλώσσα δε που κρυφά στο στόμα μου ανάτρεφα
θηριώδης πλέον,
από της κόλασης το μυστήριο πέπλο το καυτό
πιο κόκκινη,
κι ήμουνα πιο Μεφιστοφελής
και πιότερο Δαντικός
από όσο προοριζόμουν.

Ήταν θαρρώ στα οκτώ όταν μου διηγήθηκε με δάκρυα,
στης μάνας μου τη γέννα πόσο πόνεσε,
και τότε εγώ απ’ το αιδοίο της τριγύρω έγλυψα
όλο το μαύρο χνούδι,
τη μνήμη ετούτη τη βαριά να της την απαλύνω,
μα έπαθα μεγάλο πανικό
που σφήνωσε στα μπούτια της
το παιδικό μου κεφαλάκι
δεν μ’ άφηνε
όσο και αν επάσχιζα για να τα ξεχωρίσω,
και τέντωνα τη γλώσσα μου να φτάσω
μα δεν μ’ άφηνε.
και στα απαλά μου μάγουλα ένοιωσα
σαν πορτοκαλόφλουδα
τραχύ το δέρμα της.
Αηδίασα, ξέρασα
και μ’ άφησε να φύγω.
Πόσο προσεκτικά έκοβε σαλάτα την ημέρα εκείνη,
δεκάδες χρώματα πέταγανε τριγύρω στα δέντρα ανάμεσα
και στο μαντρότοιχό μας,
κι αναρωτιόμουνα αν είχε να μου πει και άλλο παραμύθι,
ζαλισμένος όπως εξάπλωνα στο φρέσκο απαλό χαλί της
κι έγλυφα με τη γλώσσα μου τα χέρια της πάνω-κάτω.

Και πάνω στη γλυκιά ετούτη αδημονία
αυτό που δεν περίμενα συνέβηκε
και άλλαξε η ζωή μου.

Έτσι που έγινε το δέρμα της εκεί που έγλειφα
πολύχρωμο, χαρούμενο, και ζουμερό,
ένοιωσα μέσα μου καινούρια, πρωτόγνωρη, πρωτόγονη χαρά
τα σωθικά μου να διαπερνά
και να με αγγίζει εκεί,
εκεί που η μάνα μου δεν μέ άφηνε ποτέ να ακουμπάω.
Κι όπως απ’ τη χαρά κατούρησα
ένοιωσα τη γιαγιά από απόλαυση να τρέμει
και μου ‘πε την ιστορία της μάνας μου
πώς είδε στα δέκα της
ανάμεσα στα σκέλια της
αίμα πρώτη φορά,
και έγινε γυναίκα.

Αναρωτήθηκα γιατί μου τα ‘λεγε αυτά
μια ογδοντάχνονη χοντρή γιαγιά
ετούτα όλα τα παράξενα,
μα μου αρέσαν φαίνεται
και τέτοια παραμύθια,
και έγλυψα με μανία πιο γρήγορα,
λευκό να γίνει το σκουρόχρωμό χνούδι της αυτό
- αυτό που με εκέρδισε -
και ενώ ήμουν πάντοτε εγώ
ο κυρίαρχος του παιχνιδιού ετούτου,
ένοιωσα ξαφνικά
ναύτης ταπεινός να γίνομαι,
μούτσος να τρίβω πάτωμα στη φρεγάτα του ονείρου
που ρότα έδινε και διαταγή η γιαγιά και μόνο

Και έγλυψα έτσι πιο σκληρά,
κρατώντας με τα χέρια μου δυνατά την τεράστια γλώσσα,
κι άρχισε όλο το τρίχωμα στο αιδοίο της
να γίνεται λευκότερο,
και πιότερο γερόντισσα η καπετάνισσα
άρχισε να μοιάζει,
κοντύτερα στο Θάνατο λίγο να σιμώσει,
καλύτερα,
παρά αυτή την άβυσσο
που τότε έβλεπα,
που μου τραβούσε τη ψυχή,
κι ήθελα μέσα στο φουστάνι της να μπω
και να με ρουφήξει ολόκληρο
και ύστερα και τη μάνα μου
-ναι - κι αυτή να την τραβήξει
εκ νέου μέσα της με τη σειρά
του ονείρου την αντίστροφη
που λέει τις αλήθειες
και ύστερα η μάνα μου κι εγώ
μέσα στη μάνα μας κι οι δυο
χορό να μη χορέψουμε
μα να με αντιγεννήσει,
γιατί τις ιστορίες πια αυτές
δεν ήθελα να ακούω.

Ανασηκώθηκε για μια στιγμή η γιαγιά,
με κοίταξε αυστηρά,
τα χέρια τέντωσε στα πλάγια της καρέκλας.
Σταμάτησα απότομα και ρώτησα γιατί.
Μα δεν θα άκουγα απ’ το στόμα της λέξη ξανά,
γιατί ήδη της έκλεψα από κάτω εκεί
τη γλώσσα της,
τη γνώση
μα και τη ψυχή,
αφού θαρρώ σ’ αντάλλαγμα της έδωσα
την ύστατη ηδονή της
αφού άξαφνα έγινε μπάμια τεράστια
κι έπεσε στο τηγάνι.

Και από τότε, χρόνια μετά,
η γλώσσα μου ολοένα μεγαλώνει
διψάει για ιστορίες παλιές
απ’ τον αέρα που φυσάει να γλύψει,
και τώρα στα εβδομήντα επτά,
τριάντα τέσσερα μέτρα μελανένιο ουράνιο τόξο
έγινε να φυλάει την αυλή,
με βωμολοχίες και ατιμασιές
να διώχνει τους περαστικούς,
και αρχαίες κατάρες
και πού και πού στα τυφλά να αναζητά
τα δύο στήθια που δεν άγγιξε ποτέ,
που ήθελε πολύ να τα λευκάνει,
το χνούδι να γλύψει απ’ το κίτρινο λεκιασμένο δέρμα τους,
το ξεραμένο γάλα που ξέχασε η μάνα μου
όταν γιαγιά έγινε κι αυτή,
κι άφηνα το παιδί μου εκεί,
να μου το μεγαλώσει.

«να τις ακούς τις ιστορίες της γιαγιάς, μόνο έτσι η γλώσσα σου μια μέρα θα ευπρεπίσει»
είπα κι εγώ με τη σειρά μου στο γιο μου ένα πρωί.

©Χρίστος Ροδούλλας Τσιαήλης

Όπιο / Χρίστος Ρ. Τσιαήλης:



κοτόπουλο
αδάμαστη ευθύνη
ακατάλληλο
σάντουιτς
αλλόκοτο
θανατηφόρα δίνη
[ρίξε]
[τράβα]
[τύλιξε]
ψήσε επάνω μου ότι μείνει
μαργαριτάρι άμορφο
η μοίρα του αγύρτη
άπιαστο
στρίφωμα
άραβο
θεατρική στολή μιας χρήσης
[σκίσε]
[πέρνα]
[κουβάριασε]
το σώμα μου ο χάρτης
όρη από άλευρο
ωκεανοί από μπαχάρια
αλληγορία θεϊκή
άκαμπτο
ψάρι
ευθυτενές
Σισύφεια πορεία
[τρέξε]
[ανάπνευσε]
τα δόντια [τρίξε]
γλύψε από πάνω μου τη στάχτη λαίμαργα
γράψε πορείες νέες,
απάτητες,
επάνω να γλιστρήσω,
νέες λέξεις να πεις
από τους ήχους
ηδονής
που θα παράξουμε μαζί
κορμιά από όπιο,
αυτά που
απομείνανε
απ’ το συμπόσιο
ετούτο.