Παρασκευή 16 Μαΐου 2014

«ΟΡΠΙΖΩ» / Λιασίδης Παύλος


«Εν έκοψες ‘ κόμα, γέρο μου, το μούτιν
πρόσφυγας να σβήσεις, κρύφεις πόσσω πάθος;
Εν κάμνω καπούλλιν την ιδέα τούτην,
με λαλώ ποττέ μου όπου γη τζι’ ο τάφος.
Τούντα κόκκαλα μου μετά σιήλια γρόνια,
Τούρτζιε, πιον σαν φύεις, έννα συναχτούσιν,
πάλε να πετήσουν γιόν τα σιηλιόνια
στο νεκροταφείον «Λύση’ να θαφτούσιν»!

[Την αφάντακτην του κόσμου ] / Λιασίδης Παύλος

Την αφάντακτην του κόσμου τζι’ αν μου βάλουν στο πλευρό
εν τη θέλω, ‘ννα φωνάζω μα τον τίμιον σταυρόν.
έμπα νάσιει πλούτη στίβες, τζι’ ομορκιάν για τα φιλιά.
ή μυρίζει πόναν μίλιν τζι’ εν σωστή τρανταφυλλιά,
Εν αξίζει κατ’ εμένα ούτε ήμισον ππαράν
όντας δκιά την μυρωθκιάν της εις τον κάθε μασκαράν.
Εν σ’αλλάσω πέρτικα μου μεν φοάσαι με καμμιάν
εν σου ήβρα τόσα χρόνια που προβάρω, αβανιάν
Ενεσιεις της Αφροδίτης τζιείντα κάλλη τα πολλά
μμά ‘σιεις γνώμην γιον γρουσάφιν τζιαι τιμήν που εν χαλά

[στης Αθηαίνου το χωρκόν] / Λιασίδης Παύλος

Λοιπόν κρωστείτε να σας πω τα όσα εγινήκαν
στης Αθηαίνου το χωρκόν, έτσι καθώς μου είπαν.
Έναν παιδίν Αμβρόσιος του Γιώρκου που μου λέσιν
σήμμερον άφηκεν πολλούς για λλόου του και κλαίσιν.
Πόχασε την νεότην του ο δυστυχής, αδίκως
ωσάν αρνίον έξαφνα που το ξεσχίζει λύκος.
Λέγουν έν' ο Νεόφυτος που το 'φαν την ζωήν του,
που βούραν και κατάτρεσεν πολλά την αδελφήν του.
Και καθημέρα βκάλλασιν για λλόου της λαλούσιν,
ψέματα ότι τον φιλά με χωρίς να τους δούσιν.
Και ξάπλωννεν το λακκιρτίν παντού μες το χωρίον
κι ο αδελφός της π' άκουεν εγίνετουν θηρίον.

Πέμπτη 15 Μαΐου 2014

[Αν τολμούσες] / Κανάκης Άντης

Αν τολμούσες
Θα σε τυραννάει
η θλιμμένη ματιά
που σου έριξε
το πικρό χαμόγελό της
το θρόισμα του φουστανιού της
η σπάνια ευωδιά
του σώματός της
π’ άφησε στο πέρασμά της,
Και θα καταριέσαι
τον εαυτό σου
γιατί δεν έτρεξες
να την σταματήσεις
να της μιλήσεις.
Αν τολμούσες...

Ισως...

Αποθήκη / Ρούλα Ιωαννίδου-Σταύρου


Έτσι που είναι σκοτεινή
κι όπως σκέπασε η σκόνη τα πράγματα
δεν μπορεί κανείς να δει
τις πληγές στα σώματά τους
τη θλίψη στην επιφάνειά τους.
Ωστόσο, κανείς δε λογάριασε
πως ούτε η σκόνη ούτε το σκοτάδι
μπορούν να κρύψουν
τους αναστεναγμούς τους.
Κι εκείνοι τους άκουσαν.
Τώρα ξέρουν.

Κυριακή 11 Μαΐου 2014

ΜΑΝΑ


Μάνα στην γη σαν βλάστησες
περασες πόνους ,χάρησες
ζωή και δημιούργημα
και της ψυχής λειτούργημα.
Η ύπαρξη άθλος ζωής
μια ηρωίδα στην ψυχή.
στην φτώχεια σου αρχόντισσα
νια είσαι, για γερόντισσα.
Ένα κογχύλι σφύριζε
τους πόνους πέρα γύριζε.
Στο χερομύλι τους καημούς
και στην ανέμη στεναγμούς.
Μες στην παλάμη του καιρού
κάτω απ' τον ίσκιο του κυρού.
Δίπλα πιστή συντρόφισσα
στην φτώχεια σου αρχόντισσα .
Μάνα την γή που πότιζες
μ' ίδρωτα την ενότιζες
ένα παιδί μες στην κοιλιά
και τ'άλλο μες στην αγκαλιά
το τρίτο μέσα στην πτυχή
της φούστας σου να'χει κρυφτεί.
Σκληρός αγώνας μια ζωή
ποτέ δεν ρώτησες “γιατί “
θείο το ´εργο τέλειωσες ,
το σπίτι το θεμέλιωσες .
Το πρόσωπο χαμόγελό
και πάντα δόξαζες Θεό
όλου του κόσμου ευχαριστώ
ποτέ δεν θάναι αρκετό
στο έργο σου το μητρικό .

Αυτός ο κόσμος που αλλάζει

Μεγάλο δέντρο ο στεναγμός, μεγάλη κι η σκιά του
απλώνει ρίζες στην ψυχή, στο σώμα τα κλαδιά του
Μα όπως ανοίγει ένα πουλί φτερούγα στον αέρα
το δέντρο γίνεται γιορτή και φτερουγίζει η μέρα


Πόσες φορές να σου το πω, πόσες να στο μηνύσω;
Να σου το πω ψιθυριστά ή να στο τραγουδήσω;
Θα σου το πω ψιθυριστά, όπως μιλάει το βλέμμα
που κρύβει μες τη σιγαλιά του κόσμου όλο το αίμα


Αυτός ο κόσμος που αλλάζει
πως σου μοιάζει, πως σου μοιάζει
Αυτός ο κόσμος που αλλάζει
με τρομάζει, με τρομάζει


Χαμένοι μοιάζουμε, λοιπόν, στο γύρο του θανάτου
στην παγωνιά του οριστικού, στον τρόμο του αοράτου
Μα οριστικά θα ‘χεις χαθεί, μονάχα αν το διαλέξεις
όπως διαλέγει η μουσική τα λόγια και τις λέξεις


Αυτός ο κόσμος που αλλάζει
πως σου μοιάζει, πως σου μοιάζει
Αυτός ο κόσμος που αλλάζει
με τρομάζει, με τρομάζει

Με τόσα ψέματα

Μ’ έντυσαν οι Μοίρες μου
με τραγούδια και μ’ ευχές
και την πόρτα μου άνοιξαν
να φύγω, να `ρθω, να σε βρω.
Κι ήρθαν πέντε ποταμοί
να μου πλύνουν το κορμί
κι ήρθανε και δυο πουλιά
να μου μάθουν το φιλί.



Κάτω στους πέντε ποταμούς,
κάτω στους πέντε δρόμους,
είδα τους φεγγαρόλουστους
τους μικρούς σου ώμους.



Μα τ’ άγγιγμά μου αρνήθηκες,
μαύρη σιωπή εντύθηκες
κι άπλωσα τα χέρια μου
κι έμεινα στην ερημιά.



Με τόσα ψέματα που ντύθηκαν
οι λέξεις
πώς να σου πω το σ’ αγαπώ
να το πιστέψεις...!



Πήγα κι ήπια το νερό
απ’ την πηγή της λήθης
που σβήνει τα θυμίσματα
κι όλους τους πόνους σβήνει.



Μα πιο βαθιά μου χάραξε
τη θύμηση στον πόνο
κι έμεινα πάντα να ζητώ
ένα φιλί σου μόνο.



Με τόσα ψέματα που ντύθηκαν
οι λέξεις
πώς να σου πω το σ’ αγαπώ
να το πιστέψεις...!



Με τόσα ψέματα που ντύθηκαν
οι λέξεις
πώς να σου πω το σ’ αγαπώ,
Πώς να πιστέψεις!!!

Μαύρη πεταλούδα

Αχ πως μικραίνει η απόσταση κάτω απ’ το φύλλο που πέφτει
Αχ πως ο χρόνος σηκώνεται και φανερώνεται άδειος
Πίσω, πίσω απ’ τη σιωπή πνιγμένο πλοίο νεκρό αντίο στην κουπαστή
Πίσω, πίσω απ’ τη φωνή αδειάζει η σκέψη και ακούει τη λέξη να ηχορραγεί


Μαύρη πεταλούδα παράξενη
μέσα στην ομίχλη διάφανη
Όποιος δε σε βλέπει ξεχνά
Και όποιος δεν θυμάται
μαύρο θάνατο κοιμάται


Αχ πως ηχούν τα βήματα μέσα στο άδειο τοπίο
Αχ πως φυτρώνει στο χώμα γεμάτο χρώματα τραγούδι


Κι όταν το ποίημα ανοίγει μια χαράδρα πίσω απ’ τα κάδρα της γιορτής
Βγαίνει πάνω απ’ τις χαρές πάνω απ’ τις σφαγές μας
πεταλούδα με τη φτερούγα να αιμορραγεί


Μαύρη πεταλούδα...

Ήταν ανάγκη;

Μαλακωδώς εφησυχασθείς επί μακρόν
ο καλλιτέχνης επανεξετάζει την κατάσταση
πριν ξεχαστεί εκ νέου.



Τα γόνατά μου κάνουν χρίτσι χρίτσι.
Μεγαλώνω.
Το χάνω κάθε χρόνο το παιχνίδι
με το χρόνο.



Μετακόμιζα θυμάμαι μ’ ένα αμάξι
Τώρα όλα τα ζητώ για να ’ μαι εντάξει.
όλα δικά μου κι όλα σ’ άλλους τα χρωστώ
και τα πληρώνω.



Ήταν ανάγκη; Ήταν ανάγκη να συμβεί και σε μένα;
Όλα μου μοιάζαν παντοτινά, παντοτινά, παντοτινά.



Ασπρίζουν τα μαλλιά μου κάθε μέρα.
Μεγαλώνω.
Τα ίδια είχε πάθει κι ο μπαμπάς μου σ’ άλλο χρόνο.



Τα παιδιά με λένε κύριο Αλκίνοο.
Με ενοχλεί μα τελευταίως το καταπίνω.
Θα `ρθει σε λίγο η καρδιά και τα νεφρά και να μην πίνω..
Αααααα....



Ήταν ανάγκη; Ήταν ανάγκη να συμβεί και σε μένα;
Όλα μου μοιάζαν παντοτινά, παντοτινά, παντοτινά.




Αυριανό ραμολιμέντο μου συγχώρα
τη σπατάλη
συγχώρα με την ώρα που θα δίνεις
τη σκυτάλη.



Πόσο αφελής θα μοιάζω στα δικά σου μάτια
σαν θα σου κόβουν το τσιγάρο και τ’ αλάτια.
Η αθανασία με ξεγέλασε μου πήρε
το κεφάλι.



Ήταν ανάγκη; Ήταν ανάγκη να συμβεί και σε μένα;
Όλα μου μοιάζαν παντοτινά, παντοτινά, παντοτινά.



Όταν θα λέω
"πώς χάθηκαν όλα στο κάθε μέρα
Κανείς δε ζει να τον θαυμάζω.
Ξένος στον αδυσώπητο χαβά της ανθρωπότητας,
ο Χατζιδάκις μοιάζει στην προϊστορία
κι αντικατάσταση δεν έγινε καμία",
χρόνια μετά τις κηδείες των παλιών,
όταν δε θα μπορώ να γράψω ούτε τ’ όνομά μου, ,
τα τραγουδάκια που άφησα για αργότερα
θα με κοιτούν να φεύγω
και θα γκρινιάζουν
σαν γέροι που δεν έζησαν.
Τότε θα ξέρω πως:



Ήταν ανάγκη; Ήταν ανάγκη να συμβεί και σε μένα;
Όλα μου μοιάζαν παντοτινά, παντοτινά, παντοτινά.



Ο γερο Γλάυκος διάβασε σε έναν τοίχο
ο χρόνος ο πανδαμάτωρ
κι έκλαψε σαν παιδί.
Και ήταν παιδί.

Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ


Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω
τραγούδι άγνωστο κι αγέννητη σιωπή
Πίσω απ’ τα μάτια, πίσω απ’ της ζωής το βέλο
κρύβεσαι σαν βροχή που στέγνωσε, το ξέρω
νεροποντή που περιμένω μια ζωή
Γιατί δεν έρχεσαι


Μια καταιγίδα θέλω να `ρθει να ουρλιάξει
όσα δεν είπαμε από φόβο ή ντροπή
στα σωθικά μας και στα μάτια μας να ψάξει
κάθε μας λέξη μυστική να την πετάξει
μέχρι τον ήλιο ν’ ανεβεί και να τον κάψει
Γιατί δεν έρχεσαι
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω

Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν νυχτώνει
όταν κρατιέμαι σαν χερούλι απ’ το ποτό
απ’ το ποτό της φαντασίας μου που με λιώνει
κάθε γουλιά του καίει σαν πάγος και σαν χιόνι
κι ανατινάζει του μυαλου μου το βυθό
Γιατί δεν έρχεσαι

Μια καταιγίδα θέλω να `ρθει να μας πνίξει
σ’ ένα τραγούδι που δεν έγραψε κανείς
Ο, τι δε γίναμε ποτέ να μην το δείξει
Να `ναι γιορτή, την αγκαλιά της να ανοίξει
στην ανημπόρια της χαμένης μας ζωής
Γιατί δεν έρχεσαι
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω


Απ’ της ψυχής μου το ιερό
ως της ζωής μου το μπουρδέλο
χτίσε μια γέφυρα να πάω και να `ρθω
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ, ποτέ όταν σε θέλω
κλείσε τα μάτια μου και έλα να σε δω
Γιατί δεν έρχεσαι
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω

Απόγευμα στο δέντρο

Ο κόσμος ξεμακραίνει
ωραία στιγμή μου ξένη
Βαθαίνουν τα πηγάδια
ζωή μου που `σαι άδεια


Ο κόσμος ξεμακραίνει, είναι βράδυ
ωραία στιγμή μου ξένη, στάσου λίγο
Βαθαίνουν τα πηγάδια, το φεγγάρι
ζωή μου που `σαι άδεια, γέλα λίγο αν μ’ αγαπάς


Ο κόσμος ξεμακραίνει, είναι βράδυ, μη μιλάς
ωραία στιγμή μου ξένη, στάσου λίγο αν μ’ αγαπάς
Βαθαίνουν τα πηγάδια, το φεγγάρι οταν κοιτάς
ζωή μου που `σαι άδεια, γέλα λίγο αν μ’ αγαπάς


Ανθίζουνε τ’ αστέρια, όνειρό μου,
όταν περνάς
δωσ’ μου τα δυο σου χέρια
και τον κόσμο αν μ’ αγαπάς

Σάββατο 10 Μαΐου 2014

Σπορά

Νερό και χώμα παίρνει, λάσπη δροσερή
πλάθει θεούς και τους φυτεύει στην αυλή του
Ποτίζει αγάλματα με αίμα και κρασί
για να πνιγούν
και για ν’ ανθίσουν


Κόβει απ’ τον ώμο ένα κομμάτι μοναξιά
πλάθει άλλη μια να ‘χουν οι μοναξιές παρέα
Μες στη γιορτή και στη φωτιά
όλα μοιραία
κι όλα ανοιχτά


Σπέρνει μια χούφτα χώμα στη σκαμμένη γη
Κομμάτια θρύψαλα ριγμένη η μορφή του
Ποτάμι στρώνει από γυαλί
να κοιταχτούν
οι ουρανοί του

Πατρίδα

Λοιπόν αγρίεψε ο κόσμος σαν καζάνι που βράζει,
σαν το αίμα που στάζει, σαν ιδρώτας θολός.
Πότε πότε γελάμε, πότε κάνουμε χάζι
και στα γέλια μας μοιάζει να γλυκαίνει ο καιρός.
 
Mα όταν κοιτάζω τις νύχτες τις ειδήσεις να τρέχουν
ξέρω ότι δεν έχουν νέα για να μου πουν.
Ήμουν εγώ στη φωτιά κι ήμουν εγώ η φωτιά
είδα το τέλος με τα μάτια ανοιχτά.


Είδα τον πόλεμο φάτσα, τη φυλή και τη ράτσα
προδομένη από μέσα απ’τους πιο πατριώτες
να `χουν τη μάνα μου αιχμάλωτη με το όπλο στο στόμα
τα παιδιά τους στολίζουν σήμερα τη Βουλή.
Κάτω από ένα τραπέζι, το θυμάμαι σαν τώρα,
με μια κούπα σταφύλι στου βομβαρδισμού την ώρα
είδα αλεξίπτωτα χίλια στον ουρανό σαν λεκέδες
μου μιλούσε ο πατέρας μου να μη φοβηθώ.
"Κοίταξε τι ωραία που πέφτουν,
τι ωραία που πέφτουν....".


Είδα γονείς ορφανούς, ο ένας παππούς απ’ τη Σμύρνη
στη Δράμα πρόσφυγας πήγε να βρει βουλγάρικη σφαίρα
κι ο άλλος Κύπριος φυγάς στο μαύρο τότε Λονδίνο
στα 27 του στα δύο τον κόψανε οι Ναζί.
Είδα μισή Λευκωσία, βουλιαγμένη Σερβία
στο Βελιγράδι ένα φάντασμα σ’ άδειο ξενοδοχείο
αμερικάνικες βόμβες και εγώ να κοιμάμαι
αύριο θα τραγουδάνε στης πλατείας τη γιορτή.
Είδα κομμάτια το κρέας μες στα μπάζα μιας πόλης
είδα τα χέρια, τα πόδια, πεταμένα στη γη.
Είδα να τρέχουν στο δρόμο με τα παιδιά τους στον ώμο
κι εγώ τουρίστας με βίντεο και φωτογραφική.


Εδώ στην άσχημη πόλη που απ’ την ανάγκη κρατιέται
ένας λαός ρημαγμένος μετάλλια ντόπα ζητάει
Ολυμπιάδες
κι η χώρα ένα γραφείο τελετών.
Θα σου ζητήσω συγγνώμη που σε μεγάλωσα εδώ.
Τους είχα δει να γελάνε οι μπάτσοι
κι απ’ την Ομόνοια να πετάν’ δακρυγόνα στο πυροσβεστικό
στο παράθυρο εικόνισμα άνθρωποι σαν λαμπάδες
και τα κανάλια αλλού να γυρνούν το φακό.
Και είδα ξεριζωμένους να περνούν τη γραμμή
για μια πόρνη φτηνή ή για καζίνο και πούρα.
Έτσι κι αλλιώς μπερδεμένη η πίστη μας, η καημένη,
ο Σολωμός με Armani και την καρδιά ανοιχτή.


Δε θέλω ο εαυτός μου να `ναι τόπος δικός μου
ξέρω πως όλα αν μου μοιάζαν, θα `ταν αγέννητη η γη
δε με τρομάζει το τέρας ούτε κι ο άγγελός μου
ούτε το τέλος του κόσμου.
Με τρομάζεις εσύ.
Με τρομάζεις, ακόμα, οπαδέ της ομάδας
του κόμματος σκύλε, της οργάνωσης μάγκα
διερμηνέα Του Θεού, ρασοφόρε γκουρού
τσολιαδάκι φτιαγμένο, προσκοπάκι χαμένο
προσεύχεσαι και σκοτώνεις
τραυλίζεις ύμνους οργής
Έχεις πατρίδα το φόβο, γυρεύεις να βρεις γονείς
μισείς τον μέσα σου ξένο.
Κι όχι, δεν καταλαβαίνω
δεν ξέρω πού πατώ και πού πηγαίνω.

Ο Προσκυνητής

Τα βουνά περνάω
και τις θάλασσες περνώ
Κάποιον αγαπάω
Δυο ευχές κρατάω
και δυο τάματα κρατώ
Περπατώ και πάω


Κάποιος είπε πως η αγάπη
σ’ ένα αστέρι κατοικεί
αύριο βράδυ θα `μαι εκεί
Κάποιος είπε πως ο έρωτας
για μια στιγμή κρατά
αύριο βράδυ θα `ναι αργά


Στα πουλιά μιλάω
και στα δέντρα τραγουδώ
Κάποιον αγαπάω
Κι όταν τραγουδάω
προσευχές παραμιλώ
περπατώ και πάω


Κάποιος είπε πως ο δρόμος
είναι η φλέβα της φωτιάς
ψυχή μου πάντα να κυλάς
Κάποιος είπε πως ταξίδι
είναι μόνο η προσευχή
καρδιά μου να `σαι ζωντανή


Κάποιος είπε πως η αγάπη
σ’ ένα αστέρι κατοικεί
αύριο βράδυ θα `μαι εκεί
Κάποιος είπε πως ο έρωτας
για μια στιγμή κρατά
αύριο βράδυ θα `ναι αργά