Χαικού του Μίμη Ιακωβίδη

Νύχτα σκοτεινή

μα το λευκό γιασεμί

να ευωδιάζει

Στίχοι του Μίμη Ιακωβίδη

«Όχι δεν πολέμησε στις Θερμοπύλες από χρέος
Με τους τριακόσιους Λακεδαιμόνιους.
Ο Μεγιστίας από την Ακαρνανία μόνος και εξ ιδίας βουλήσεως
Έτρεξε να πολεμήσει μαζί τους, αφήνοντας πίσω γυναίκα
Παιδιά να τον περιμένουν. Ούτε που λογάριαζε το θάνατο.
Τιμή σ’ εκείνον, σ’ όλους τους <αυτοπροαιρέτως>
Όσους θυσιάζονται ‘ποτέ από το χρέος μη κινούντες’».


***

«Τελικός προορισμός μας ο Αχέροντας
εκεί πάμε ακάθεκτοι την κάθε ώρα 
χωρίς ανάπαυλα ουδεκάν ένα σταθμό».


***

«Και πες: Όχι στην άρνηση
Όχι στο θάνατο
Και πες: Ναι στο φως 
Ναι στη ζωή
Για πάντα Ναι στη ζωή».


***

«Τα φορτώσαμε όλα στη νύχτα
(ας πούμε ότι έφταιγε η νύχτα, το σκοτάδι)
Και δεν είδαμε τα μηνύματα που μας έστελναν.
Το κακό έγινε πια, πάει. Σε λίγες μόνο ώρες άλλαξαν όλα.
Θύελλα πήρε χαμόγελα παιδιών, όνειρα κι ελπίδες, τη γη
Το βιός μας. Κλάψαμε νεκρούς και περιμένουμε ακόμα
Γονείς, αδέρφια, παιδιά, φίλους ακριβούς.
Από προδοσία μήπως; Από λάθος;
Ο ένας στην πλάτη του άλλου ρίχνει τις ευθύνες».


***

«Με λάθη
Και φιλονικίες
Με πάθη
Σα λαός και σαν έθνος
Ακριβά την πληρώσαμε
Και να βάλαμε τουλάχιστο μυαλό;»

Μίμης Ιακωβίδης (βιογραφικό σημείωμα)

Ο Μίμης Ιακωβίδης γεννήθηκε στην Αίγυπτο το 1926 και έζησε στην Κύπρο. Σπούδασε οικονομικά, εμπορικά και ξένες γλώσσες στην Αγγλία. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Λογοτεχνών Λεμεσού: «Βασίλης Μιχαηλίδης»

Ασχολήθηκε με την ποίηση και με τη μετάφραση ξένης λογοτεχνίας και ειδικότερα με τη γαλλική ποίηση, Συνεργάστηκε με λογοτεχνικά περιοδικά της Ελλάδας και του εξωτερικού και ποιήματά του μεταφράστηκαν από άλλους ποιητές στο εξωτερικό.

Ποιητικές Συλλογές:

1. ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Βιολάρη, Λευκωσία,1973

2. Σύγχρονοι Γάλλοι ποιητές: Ανθολογία, 1973

3. ΤΟ ΑΝΟΙΚΤΟ ΒΙΒΛΙΟ, Λεμεσός, 1978

4. ΝΕΑ ΓΡΑΦΗ, Αρίστου Φιλή, Λεμεσός, 1983

5. ΕΠΟΧΕΣ, Αρίστου Φιλή, Λεμεσός, 1983

6. ΣΥΝΘΕΣΗ, τυπ. Χρ. Ηροδότου, Λεμεσός, 1987

7. ΔΙΑΔΡΟΜΗ, τυπ. Χρ. Ηροδότου, Λεμεσός, 1987

8. ΠΟΡΕΙΑ, τυπ. Χρ. Ηροδότου, Λεμεσός, 1990

9. ΣΥΛΛΟΓΗ, τυπ. Χρ. Ηροδότου, Λεμεσός, 1990

10. ΠΑΡΕΝΘΕΣΕΙΣ, Λοϊζίδης, Λεμεσός, 1994

11. Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ, Λεμεσός, 1999

12. ΕΩΣ ΤΗΝ ΕΞΟΔΟ, Λεμεσός  1999



σχετικά μπορείτε να διαβάσετε στη σελίδα: http://www.ellvm.org.cy/slider/742/

Ο ΚΥΚΝΟΣ/ Ιακωβίδης Κ. Μίμης

Πέφτουν ένα - ένα

Του κύκνου τα λευκά φτερά

Mόνοs κι απλησίαστοs

Μέσα στων κύκνων το σμάρι

Σχεδόν γυμνόs βαδίζει

Πάνε τα χρόνια

Που αγέρωχοs κι ωραίοs

Γλυκοχάραμα τηs μέραs

Γλιστρουσε στηs λίμνηs τα νερά

Κ' οι άλλοι τον σέβονταν και τον θαυμάζαν

Τώρα που παίρνει και βραδιάζει

Ομορφιά λαμπρότη περηφάνεια

Τά τύλιξε η λίμνη κι έσβυσαν

Κι εμείs του κύκνου τηs κατάντιαs,

Ακούσιοι θεατέs

Γεμίσαμε θλίψεs έγνοιες

Και πικραμένα χαμόγελα

Ω! Κλείστε σειs, κλείστε τα μάτια

Το πρόσωπο αλλού γυρνάτε

Μη δητε μη μάθετε

Του κύκνου το φρικτό το απαίσιο τέλοs

-Eναs ακόμα θάνατοs μέσα σε τόσουs άλλλουs.

Η ΜΟΙΡΑ ΣΟΥ /Ιακωβίδης Κ. Μίμης

Να μελετάς και να συλλογιέσαι

Να γράφεις να σβύνεις να διορθώνεις

Και πάλι να γράφεις ξανά και ξανά

Σιγά σιγά θα ωριμάζεις.

Τη φράση όσο πάει πιο στέρεα θα κάνεις

Με μαστοριά τις λέξεις προσεχτικά θα διαλέγεις

Θα ξεχωρίζεις μια μια και με τάξη στη σειρά θα βάζεις

Και το βάρος θα ζυγίζεις θα μετράς.

Κόπος και μόχθος πολύς

Κι ανάπαυση δε θα βρίσκεις ούτε χαρά

Παρά για λίγο μόνο όταν τελειώνεις

Και μετά ξανά απ' την αρχή

(Θέματα δόξα τω Θεώ παλλά)

Κ' οι λέξεις άλλο τίποτα, χιλιάδες κι ακόμα

'Ετσι θα ζήσεις

Πασκίζοντας να καταχτήσεις την τελειότητα

Αδάμαστη και άφθαστη πάντα

ΚΕΡΥΝΕΙΑ /Ιακωβίδης Κ. Μίμης

Χρυσάφι και φως οι ακτές σου

Αγαπημένη πόλη της Κύπρου η πιο μικρή

Τα μελτέμια σου δροσια κ' οι ζέφυροι οι βραδυνοί

Γαλάζια κύματα να σπάνε λευκες δαντελοποίκιλτες ακτες

Γαλήνη και όνειρο συνέχεια η ζωή

Και ξάφνου αναπάντεχα μια βοή απ' άκρη σ' άκρη

Το πόδι τους επάτησαν οι βάρβαροι

Έπεσε η πόλη

Του κατακτητή ασήκωτα βαρύ το πέλμα

Καίνε σκοτώνουν ξεριζώνουν

Η αγνότητα κλαίει

Ανεμίζεται κουρέλι της κοπέλας η ποδια

Φωνή παιδιου σπαραχτική τη μάνα αποζητά

Το χωμα φιλά τόν γέροντα

Και στο έρμο σπιτικό τη γρια κρατάει

Αγαπημένη πόλη της Κύπρου η πιο μικρή

Σκέπη σου τ' αγέρωχο με τα Πέντε Δάχτυλα Βουνό

Τό λιμανάκι το ρηχό το φράγκικο το Κάστρο

Κλαίνε τα μάτια η θύμησή σου πόνος και οιμωγή,

Αγαπημένων κόκκαλα φωνάζουν

Εκεί η ψυχή μας όλη πάντα εκεί το βλέμμα

Ένας ολόκληρος λαός μ' ελιά και με σπαθί

Τη λευτεριά σου έχει τάξει

Και προσμένει και προσμένει.