Ίσως να φταίει που είναι Κυριακή γι’ αυτή την ερημιά
των πεζοδρομίων, ίσως πάλι να είναι κι η βροχή,
αυτή που ώρα τώρα πέφτει μονότονα, κι όλο ψιθυρίζει
σαν κάτι να θέλει να μου πει, αλλά την παραδέρνει
στα κρύα δάκτυλα του ένας τρελός χορογράφος αέρας
κι όλο την παίρνει μακριά και δεν την αφήνει να μου πει
Την βλέπω να μου κτυπά το παράθυρο γράφοντας πάνω στο τζάμι
σε μια γλώσσα αλλόκοτη, όλο σχήματα που συνεχώς αλλάζουν
κι εγώ προσπαθώ να τ’ αποκρυπτογραφήσω αλλά είναι
τόσο ζωντανές αυτές οι λέξεις που δεν τις προλαβαίνω
και μένει στ’ αυτιά μου μόνο ένας ήχος θλιμμένος,
σαν βήματα γνώριμα που όμως δεν με προφταίνουν ποτέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου