[σγιαν τα φυλλα που μαραναν ]

σγιαν τα φυλλα που μαραναν
μαυρες οπως τες οσσιες
των πλασματων σου γινηκαν
που το καχριν οι ψυσιες

των πλασματων σου γινηκαν
που το καχριν οι ψυσιες
σγιαν δεντρα που εξεραναν
μαυρες μαραζοψυσιες

που το τερτιν το μαραζιν
μα τζιαι τον πολλην καμον
που την λυπην τζιαι τον πονο
πικραν τζι αναστεναγμον

που την λυπην τζιαι τον πονο
πικραν τζι αναστεναγμον
που το κλαμαν το βασαννιον
αχ τζιαι βαχ τζιαι σπαραγμον

σγιαν τους αλαφροστησιοτες
περπατουν τα πλασματα
μερα νυκταν καρτερουσιν
πως θα καμεις θαυματα

τζιαι το γιεμαν της καρκιας μας
τζιητρινον γινην χολη
στασση λαβαν τζιαι φαρματζιην
τζι ενει καψη του πολλη

στηλε μας εναν σημαδιν
τζι εβκα που την χωστρα σου
να φανερωθεις θαρκουμε
πλαστη μου εν ωρα σου

να φανερωθεις θαρκουμε
πλαστη μου εν ωρα σου
καμε εσου το θελημα μας
τζι εβκα που την χωστρα σου

φανερωθου να σε δουμεν
τζι εβκα που την χαψη σου
τζιαι κατεβα εις την γη σου
θεε μου που τα αψη σου

τζιαι κατεβα να δκιαλλαξης
στην μαρτυρικη σου γη
που καταντησε σαρατζιη
μιαλη ανοικτη πληγη

κωστας τριγγης