Πέμπτη 30 Ιουνίου 2016

«Ληξιπρόθεσμες Επαγγελίες» : Ποιητική Συλλογή του Λεωνίδα Γαλάζη, (εκδ. Φαρφουλάς, 2016) Απόσπασμα

ΜΟΝΟ ΠΡΟΣΕΥΧΟΝΤΑΙ 
Σκύβουνε το κεφάλι τα κοτόπουλα
(τι φρόνιμα κεφάλια δίχως φρόνημα)
στα κλουβιά τους με τάξη στοιβαγμένα
λοξοκοιτώντας σαν χαμένα.
Σκύβουν και προσκυνούν τον κύριό τους
(πού να προβλέψουν τι τους ετοιμάζει)
σκύβουν και προσεύχονται τα φρόνιμα κοτόπουλα
απ’ τους θεούς τους ξεχασμένα.
Δίχως ψυχή μα τόσο φρόνιμα
ποτέ δεν ταλαιπώρησαν τον Κύριό τους
που τόσο τα επαινεί καθώς τα παραδίδει
με τα κεφάλια τους σκυμμένα στους σφαγείς
Μ’ ακόμη και τότε κάνουν πως δεν βλέπουν τα μαχαίρια.
Μόνο προσεύχονται σκυφτά. Μόνο προσεύχονται!

***
ΠΑΡΑΛΛΗΛΕΣ ΠΟΡΕΙΕΣ
Αν οι ευθείες συνεχίζουν ακάθεκτες
την πορεία που τους προδιέγραψαν
σοφά μυαλά δικαίωμά τους.
Όπως, άλλωστε, μπορούν κι οι τεθλασμένες
να μαζεύουν τα συντρίμμια τους
στις γωνίες των αναστεναγμών
κι οι καμπύλες να λοξοδρομούν
κάθε φορά που τις συγκινεί
μια φευγαλέα λάμψη
ένα χαμόγελο ή μια οφθαλμαπάτη
κι οι γεωμέτρες να πετούν
τα δύστροπά τους σχήματα
στα μούτρα των σοφών
φρουρών της ευταξίας.

***
ΤΡΥΠΙΑ ΓΡΟΣΙΑ
Διάτρητες υποσχέσεις
των μεσονύχτιων λογισμών.
Ούτε τα πουλιά στις ηλεκτροφόρες
ελπίδες ακονίζοντας τα ράμφη τους
ούτε τα σκυλιά γλείφοντας τις πληγές μας
ούτε τα χαμόγελα των ρητόρων τρύπια
στα γκρεμισμένα μπαλκόνια
με τ’ άγρια χόρτα να ριζώνουν στη μνήμη μας
τίποτα δεν μπορούσε να μας συγκρατήσει πια.
Ούτε κι οι κραυγές του πλήθους
ούτε των σοφιστών οι ελιγμοί. Τίποτε!
Μήτε και τα δάκρυα των αγίων
που φαίνεται δεν είδαν στην πόρτα μας
τα τρύπια γρόσια των ονείρων.

***

ΝΟΜΟΙ
“ἐλθόντες οἱ νόμοι καὶ ἐπιστάντες…'
Πλάτωνος, Κρίτων 50a

Όταν οι νόμοι σ’ επισκέπτονται,
να σκύβεις και να προσκυνάς
τα δύσβατά τους μονοπάτια
να τους δοξάζεις που θα νέμονται την ύπαρξή σου.
Ο εκλεκτός τους είσαι δίχως άλλο.
Μες στο κελί σου κλάματα
κι υπεκφυγές δεν ωφελούν.
Δεν πρόκειται, άλλωστε, ποτέ τους να σε λυπηθούν
όσο και να τους δείχνεις τις ουλές σου
εσένα σημάδεψαν αυτοί,
εσένα θέλουν να δοξάσουν.

***

ΕΠΑΓΓΕΛΙΕΣ
Μη ξέροντας τι να διαλέξεις
απ’ τους καρπούς των Χιμαιρών
μη γνωρίζοντας ποιος τις κάλεσε
ή αν απρόσκλητες ήλθαν
τους έδειξες εντέλει την έξοδο.
Στο βάθος τ’ ουρανού
είδες τα μόρια της ύλης
να στροβιλίζονται τρελά
γύρω από τις εκτάσεις του Μηδενός
κι ύστερα να βυθίζονται
στ’ απέραντο Κενό του
σαν ανώφελες νιφάδες που χορεύοντας
σβήνουν ηρωικά στον αέρα
μαζί με του χιονιού τις ληξιπρόθεσμες επαγγελίες.

***

ΩΔΗ ΣΤΟ ΨΕΜΑ

Κλαίνε οι κάμποι κλαίνε τα βουνά
τον ήλιο που βυθίζεται στο ψέμα

τη μέρα που λικνίζεται
σαν να 'τανε θεά

τη νύχτα που στολίζεται
μόνο για τους καθρέφτες

τις στιγμές που πέφτουν χορεύοντας
στο πηγάδι της μνήμης

(λες και θα γύριζαν ποτέ στο φως
ξανά με το σφρίγος της νιότης)

την ένοχη σιωπή που βυθίζεται
στο τέλμα των ονείρων μας

το ψέμα που φουντώνει και μας πνίγει
τη λήθη που μας διπλώνει και μας τυλίγει


Σχετικά με την Ποιητική Συλλογή μπορείτε να διαβάσετε επισκεπτόμενοι τον παρακάτω σύνδεσμο. http://www.poiein.gr/

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου