Ποίημα του Κώστα Τρίγγη

Σηκωθηκα χαραματα
τζιαι εκατσα στην αυλη μου
για να μετρησω τες χαρες
τες πικρες της ψυσιης μου

τζιαμε που συλλογιζουμουν
τζι αρκεψα τζιαι μετρουσα
ενιωσα μεσα μου φωδκια
μια ζαλη τζιαι πονουσα

ειπα του πλαστη ημαρτον
δωσμου τζιαι λλιην αμαντα
κριμα ενη τζι αδικον
να βασανιζης παντα

ενα αστερι μακρινο
μα κατοδκιον που ταλλα
το φως του ηταν λλιοστον
σαν της βροσιης μια σταλα

που πανοδκιον μου σταθηκε
θωρη με τζιαι γελα μου
εμενα σιερετα
τζιαι ερκετε πιο κοντα μου

λαλει μου δικλα δε
κοντευκη να ανατηλη
ερκετε ο ηλιος φωτεινος
το φως του να σας στηλη

να σας φωτιση τες ψυσιες
με τες χρυσες του αχτιδες
να σας γεμωση τες καρκιες
με ενα σωρο ελπιδες

ετσι τζιαι εσου να καρτερας
στον πλαστη να ελπιζης
τζιαι τα καλα μα τζιαι κακα
να τα καλωσοριζης

οσα εσουνη εζησες
τζιαι βιωσες να ξερης
για τζιηνα που εχαρηκες
αλλα τζιαι υποφερης

τουτα ενη η ζωη
τζιαι δκιουσου εσε αξια
καμνουσε εσενα ποιο καλον
με γνωση τζιαι σοφια

ο αδρωπος εις την ζωη
εν τα βιωματα του
μαθηματα παθηματα
τα κατορθωματα του

το ριζικο τζιη μοιρα του
ενη το πεπρωμενο
του καθενος το μερτικον
κωστη μου ε γραμμενο