Αλγεινό μαράζι / του Μιχάλη Μελετίου

Ήταν μια νύχτα σκοτεινή 
που έριχνε χαλάζι 
κι αλύπητα με κάρφωσες 
με αλγεινό μαράζι. 

Δεν πρόσεξες τους όρκους σου 
μα ούτε και τους λόγους 
πώς είχες αθεόφοβη 
αλήθεια τέτοιους τρόπους; 

Με έβαλες να σκοτωθώ 
μ’ ούλους τους συγγενείς μου 
σ’ αγάπησα σε φύλαξα 
στα βάθη της ψυχής μου. 

Εχάραξα την τύχη μου 
με αίμα και με κόπο 
τζαι του διαβόλου έμαθα 
τον θλιβερό τον τρόπο. 

Μα τώρα ήρθες όμορφη 
σταγόνα της ερήμου, 
ρυάκι, γλύκα τζ’ άχραντος 
αφέντρα της ζωής μου 

Έδωκες λόγον τάχατες 
σε μάνα και σε κύρη 
πως ε να λάβεις γι’ άντρα σου 
μέγα καραβοκύρη. 

Δεν πρόσεξες τους όρκους σου 
μα ούτε και τους λόγους 
πώς είχες αθεόφοβη 
αλήθεια τέτοιους τρόπους; 

Μου έκαψες τα σωθικά 
κακόμυαλη πανούργα 
τίποτες δε λογάριασες 
ανάφεντη κακούργα. 

Γι’ αυτό τζ’ εγιώ εν άντεξα 
τζ’ έσυρα το μαχαίρι τ
ζ’ ετέλειωσεν η ζήση σου 
από δικό μου χέρι. 

Μα ο Θεός λυπήθηκε 
με τα παθήματά μου 
τζαι τότες μου τα έσβησε 
τα τόσα κρίματά μου.