Όταν σε τύλιξε
το απρόσμενο σκοτάδι
όλα τα φίδια
που στόλισαν κάποτε τα μαλλιά σου
ξύπνησαν
μεθυσμένα
σε ανάρπασαν
θυσία για τους μενεξελιούς ουρανούς
κι εσύ
ταξιδεύοντας
διαμέλιζες το
σώμα σου
χαμένη μέσα σε
καπνούς και νυχτερινές ιαχές
ιέρεια μιας
στοιχειωμένης μνήμης,
σ’ ακολουθώ
εξόριστος αιώνες τώρα
σε
ανατιναγμένα κρησφύγετα, ηφαίστεια, πολυβολεία
ανάπηρος
κουβαλώντας
την κραυγή που διέρρηξε το στερέωμα
την ώρα που
παραδόθηκες σπαράσσοντας στη σφαγή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου