Μια Νύχτα στην Αμαθούντα

Νόρα Νατζαριάν

Την κατασκεύασες από μάρμαρο

αυτή τη γυναίκα, άσπρη σαν γάλα,

και την έλουσες μέσ’ το φεγγαρόφωτο.

Της έδωσες αστέρια για μάτια, μαλλιά,

χείλη και τη χάιδεψες - Ω! Μα τόσο απαλά -

κι εκείνη, πότε μάρμαρο, πότε γυναίκα, μίλησε.

Πυγμαλίωνα, είπε, αυτό να μην το ξεχάσεις ποτέ-

αυτή την ώρα, τη φωνή της νύχτας, τη σιωπή,

τα πέτρινα τραγούδια, το πρώτο μου πρόσωπο.

‘Ηταν η νύχτα που την έκανες γυναίκα,

και που σ’έκανε άντρα.

Και τα κύμματα διέσχιζαν την άμμο

στις μύτες των ποδιών τους.