Η ΑΠΟΔΗΜΙΑ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ (απόσπασμα) / Περνάρης Άντης

Κρέμασα την καρδιά μου κουρέλι πένθιμο 
στην εξώπορτα του σπιτιού μας. 
Πιο μαύρο κρέπι δεν ήταν 
σε κανένα εμπορικό της οδού Ερμού. 

Τα μαύρα δεν υφαίνονταν με κλωστές, 
υφαίνονται με πόνο και αίμα
κι η καρδιά μου ξεχείλισε κι από τα δυό. 

Πως το κανες μανούλα και ξεκίνησες κι έφυγες, 
πως τό κανες εσύ που φοβόσουνα για μας κάθε αναχώρηση 
ποιος κόρφος τώρα θ΄  αγκαλιάσει τη θλίψη μου
σε ποια ποδιά θα κρύψω το πρόσωπό μου;

........