Αγνοούμενες αγάπες

Ο καημός ξαγρυπνά στο περβάζι με τα κίτρινα χρόνια

Περάσανε σκληροί χειμώνες κι ηπιότεροι

Τα καλοκαίρια κοίταζαν κλεφτά μες στις ζωές

Και ξεστρατίζανε

Αδύναμα ν΄αντέξουνε τ’ αγιάζι 

Όταν  φυσούσε από αγνοούμενες αγάπες

΄Ενα πιάτο  ραγισμένη πορσελάνη από καρδιά

Στο τραπέζι με τις κίτρινες κορδέλες

Τα κίτρινα σημειώματα επάνω στο ψυγείο

« Μην αργείς.  Σε περιμένω μες στο ηλιοβασίλεμα

Τον ήλιο καλοπιάνω μήπως δύσει»

Δημοσιεύτηκε στο 5ο τεύχος  της Διασπορικής Λογοτεχνικής Στοάς