Γραμμα στη μητερα κι αλλοι στιχοι / Μόντης Κώστας

Οι στίχοι προστρέχουν να σε τραγουδήσουν

κι απορρίπτονται, Γρηγόρη.

Γιατί πώς να σε τραγουδήσω εγώ

με τι να σε τραγουδήσω;

Μ᾽ ένα παράθυρο κληματαριά,

με μια αγκαλιά αγάπη,

με μια λεμονιά περιστέρια;

Δεν μπορώ ν᾽ αναλάβω την ευθύνη σου, Γρηγόρη,

δεν προορίστηκα για την ευθύνη σου.

Γιατί στο βουνό, Γρηγόρη;

Τι εξηγήσεις θα δώσεις τώρα στον αγαπημένο κάμπο

που σου τάνυσε την καρδιά στην άπλα του,

που σ᾽ έμαθε να του αναμετράς τους ορίζοντες,

που σ᾽ έμαθε να τον χουφτιάζεις κι εκείνος να μη μπορεί;

Όταν τα περιστέρια άρχισαν να φέρνουν βόλτες

απάνω απ᾽ τη Μεσαορία

και τα τέσσερά της άκρα συρρικνωνόντουσαν

και τις νύχτες συνωμοτούσε η απορία της

και τ᾽ αλώνια δεν ανταποκρινόντουσαν

στις παιδικές κραυγές του απογεύματος

κι ο κάμπος απέσειε τα κοινά επιτεύγματα,

εμείς ξέραμε τι προμηνύματα ήταν αυτά,

εμείς ξέραμε πια τι διαγραφόσουνα στον ορίζοντα,

ξέραμε τι πήγαινες να κάνεις.

Γρηγόρη, δεν άφησες περιθώριο,

Γρηγόρη, δεν είν᾽ έτσι που ενθαρρύνονται οι επενδύσεις στην Ιστορία.

Αποσύρουμε τις τόλμες του παρελθόντος, Γρηγόρη,

αποσύρουμε τα μεγάλα μαύρα γράμματα των αναγνωστικών.

*ποίημα για τον Γρηγόρη Αυξεντίου